liewe lawwe lisa

Lisa is nou 5 weke oud en begin stadig maar seker persoonlikheid kry. Hierdie is die paar eienskappe wat sy tot dusvêr aan ons geopenbaar het;

1. Sy lyk soos haar pa (gelukkig, want hy is die handsome ene.) Hoe meer ek na hom kyk, hoe meer sien ek haar. Ek weet dis seker veronderstel om andersom te werk, maar ek sien my kind in my man se gesig en dit is die mooiste gesig wat ek ken.

2. Sy het haar pa se tone (ongelukkig nie die mooiste tone op aarde nie, maar aan haar lyk dit nogal oulik.)

3. Dit wil voorkom of sy haar ma se plat boude gekry het, maar gelukkig is daar nog tyd.

4. Sy het my slaapmaniere gekry - trek die kombers bo-oor haar kop (ek moet haar letterlik in die oggende soek soos sy haarself toetrek) en slaap met een arm bo-op haar gesig.

5. Sy het 'n dieselenjin soos haar pa - as sy eers slaap, kry jy haar nie sommer wakker nie (behalwe natuurlik as jy glad nie wil hê sy moet wakker word nie.)

6. Sy is 'n drama-queen soos haar ma. Sy het reeds elke gesigtrek in die boek vervolmaak en sy skreeu nie baie nie, maar as sy dag besluit om 'n keel op te sit, is dit genoeg om jou dood in jou spore te laat stop. (Ek kan nie wag totdat sy speelgoed kan rondgooi nie...)

7. Sy het sulke vol Angelina Jolie lippe, ons is nie seker nie, maar ons dink sy't dit by haar tannie Carla gekry.

8. Sy is verskriklik soet. Ons het geen idee waar dit vandaan kom nie...

Hierdie gaan 'n klein bietjie seermaak

Babies are such a nice way to start people. - Don Herrold -

Op 31 Oktober 2008 was my lang gewag eindelik verby; ons dogtertjie was oppad. Vroëer daardie week het ons dokter begin twyfel of Lisa ooit gaan sak en as sy wel sou of ek groot genoeg sou wees om haar te kon uitstoot. Gelukkig het ons nooit uitgevind nie, want ek het besluit tot hier toe en nie verder nie. (Ek het nog nie rekmerke gehad nie en 'n mens se vel kan net soveel spanning hanteer. En my klein poplap was reeds 3.8kg en my rug was amptelik besig om in te gee.)

Vroeg die oggend het ek al 'n bleek gelaatskleurtjie gehad. Kyk, ek is nie van nature 'n bang mens nie - ek het al van 'n brug afgespring en van The Heads af ge-abseil, maar ek het 'n effense naaldefobie. My ma sal kan getuig van die vele kere wat sy my in 'n spreekkamer moes rondjaag omdat ek weggehardloop het vir 'n inspuiting. Maar die winter se griepinspuiting en 'n naald in jou ruggraat is nie regtig dieselfde ding nie. Dus toe vooroor gebuk luister hoe die narkotiseer vir my sê hierdie gaan 'n klein bietjie seermaak, wat ek amper net daar op die operasietafel gepiepie het van banggeit. Die seer was darem nie so groot soos ek gedink het nie (geen naaldepyn is ooit so groot soos ek antisipeer nie, ek dink dis die hele punt van 'n fobie...) en skaars 10 minute later hoor ek die eerste perfekte gil van die mooiste meisiekind wat ek nog ooit my oë op gelê het.

'As jou baba eers daar is, vergeet jy van al die pyn en swaarkry' is woorde wat ek oor en oor gehoor het tydens my swangerskap as ek gekla het. 'Vet kans,' het ek gedink, 'ek het my blindederm laat uithaal toe ek 15 was en ek kan nog presies al die pyn onthou. Ek vergeet baie dinge, maar nie pyn nie.' Maar hier waar ek nou lê met my perfekte meisiekind, met haar pragtige mond en groot, wakker oë kan ek eerlikwaar sê: 'pyn, watter pyn?'