In almal se huis is êrens 'n kraan wat bly drip

UB40 sing my wakker en ek is dadelik skeel beneuk. Die rede is tweeledig; eerstens UB40. Dat enige radiostasie nog UB40 kan speel, gaan my verstand te bowe, as jy dan nou moet reggae luister, (en jy't nie dreadlocks of dagga nie) luister dan maar eerder kwaliteit soos Bob Marley. En tweedens die wakker word; my man het skuins na 03:00 my wakker genies en ek kon nie weer slaap voor 05:00 nie. Dit, saam met die elke 2 ure opstaan om toilet toe te gaan, omdat daar amper 9kg op my blaas druk, beteken dat ek baie min slaap in my reeds moeë lyf het. Ek gooi amper vir UB40 van die bedkassie af en sleep my half aan die slaap lyf stort toe.

Op pad badkamer toe hoor ek 'n drip drip op die splinternuwe plafon en dis toe dat ek dit heeltemal verloor. Ok, nou moet ek eers verduidelik, my dak lek al van die begin van die winter af en ek bly in die Kaap en hier reën dit mos nie 'n bietjie nie. Ons het kwotasies gekry om die dak te laat reg maak, maar ek sou een van my niere moes verkoop om dit te kon bekostig, so intussen het ons net probeer om die skade te beperk deur 'n bietjie waterproofing aan te wend. Eers net plek-plek en toe dit nie werk nie, sommer die hele dak. Nodeloos om te sê as jy meet aan die drip-drip op die plafon, het dit ook nie gewerk nie. Jy wonder seker vanwaar my irritasie, want teen die tyd behoort ek seker nou al vrede te gemaak het met die stukkende dak. Jy sien, ek glo as 'n ding stukkend is, maak jy hom nie reg nie, jy koop 'n nuwe. My man glo mens maak hom reg. Ek het van die begin af gedink hierdie waterproofing idee is soos om 'n pleister op 'n oop wond te plak, maar net omdat ek eet vir twee, beteken bleikbaar nie ek kry twee stemme nie.

My vroeg oggend irritasie eindig toe egter nie by UB40 se gespartel en die water op die dak nie, nee, ek is gelukkig genoeg om twee staffies (wat aan ADD in die ergste graad lei) te hê wat heeltyd onder my voete beland. Neem asseblief in ag dat ek deesdae spog met koeëlronde sewe maande swanger pens en dat ek nie my voete kan raaksien as ek afkyk nie. Met die gevolg dat ek heeltyd oor die honde val, omdat ek hulle nie raaksien nie. Ek besef dat mens die ware karakter van 'n persoon kan aflei deur te kyk hoe hy gekoekte kersliggies en sy mindere hanteer, maar sal dit tel as 'n hormonale, van balans af, slaap ontneemde, sewe maande swanger vrou 'n staffie spoorloos laat verwyn?

Op pad werk toe vererg ek my liggies vir die narre wat dink hulle kan bestuur, maar dit is vir my 'n daaglikse verskynsel en ek steur my nie veel daaraan nie. By die rooi robot langs die kerk se muur sien ek 'n man sit in die reën onder sy swartsak; sy bed langs hom opgerol. En ek dink ja, Hanli, jy kla oor 'n dak wat lek, maar ten minste het jy 'n dak. My dogter gee my 'n skop in my sy so asof sy dit beaam, ten minste behoort een van ons nog die gekoekte kersliggie toets deur te kom.

Meisiekind

Meisiekind
jy hardloop deur my
soos die wilde wind;
jaag vlinders deur my lyf
en hang jou glimlag
aan my hart se punt.

Met elke klop van jou hart
bly my liefde blind
vir ewig aan jou gebind
My hart blom rooi
vir jou my mooiste mooi
meisiekind

Stille rebellie

Ek het 'n drang na rebelsheid. Daai goth-chick met die oorring deur haar neus en 'n tattoo van Elvis op haar linker bo-arm hier binne my, is besig om amok te saai. Ek neem aan dit het iets te doen met die feit dat ek amper 7 maande swanger is, en die besef dat die lewe soos ek dit tot nou toe geken is, amptelik verby is.

Miskien as ek een van daardie vrouens was wat geblom het tydens hulle swangerskap, sou dit dalk makliker gewees het. Jy weet, die Angelina tipe wat met 'n tweeling kan rondloop en nog steeds lyk soos 'n Griekse godin. Nee, ek blom nie. Die enigste glans wat ek afgee is die olie wat my vel uitskei van al die hormone. My neus is permanent toe en ek begin 'n effense swelling om my enkels optel. En om iets te kry om aan te trek vir 'n troue is hoogs onmoontlik want die swanger klere reekse lyk almal of jy op 'n staptoer moet gaan. Asof hulle aanneem omdat jy nie drink nie, sal jy seker nie wil uitgaan nie.

Maar terug by my rebelsheid. Ek is ernstig in die bui vir een laaste wilde aand. Ek wil my stywe jeans en my lae hals toppie aantrek, êrens gaan waar ek op die tafel kan dans en 'n paar shooters kan afgooi. En dan in die vroeë oggend ure wil ek iets onvanpas doen soos skinny dip in Bloubergstrand se ysige see of 'n tattoo van 'n goudvis op my linkerboud kry.

Maar siende dat ek nie my ongebore kind wil skend vir die res van haar lewe nie (en dat ek na 21h00 in die aande omval van moegheid) sal ek maar moet gaan vir die tweede beste - 3 bakke roomys met sjokolade sous, ronddans (in my kamer) in my onderklere op maat van Enrique en 'n lang, warm skuimbad. Ons kan more weer oorslaan na groente en Barok, want kom ons wees eerlik, dit is my kind en dit sal baie meer as barok vat vir haar om heeltemal normaal te wees.