liewe lawwe lisa

Lisa is nou 5 weke oud en begin stadig maar seker persoonlikheid kry. Hierdie is die paar eienskappe wat sy tot dusvêr aan ons geopenbaar het;

1. Sy lyk soos haar pa (gelukkig, want hy is die handsome ene.) Hoe meer ek na hom kyk, hoe meer sien ek haar. Ek weet dis seker veronderstel om andersom te werk, maar ek sien my kind in my man se gesig en dit is die mooiste gesig wat ek ken.

2. Sy het haar pa se tone (ongelukkig nie die mooiste tone op aarde nie, maar aan haar lyk dit nogal oulik.)

3. Dit wil voorkom of sy haar ma se plat boude gekry het, maar gelukkig is daar nog tyd.

4. Sy het my slaapmaniere gekry - trek die kombers bo-oor haar kop (ek moet haar letterlik in die oggende soek soos sy haarself toetrek) en slaap met een arm bo-op haar gesig.

5. Sy het 'n dieselenjin soos haar pa - as sy eers slaap, kry jy haar nie sommer wakker nie (behalwe natuurlik as jy glad nie wil hê sy moet wakker word nie.)

6. Sy is 'n drama-queen soos haar ma. Sy het reeds elke gesigtrek in die boek vervolmaak en sy skreeu nie baie nie, maar as sy dag besluit om 'n keel op te sit, is dit genoeg om jou dood in jou spore te laat stop. (Ek kan nie wag totdat sy speelgoed kan rondgooi nie...)

7. Sy het sulke vol Angelina Jolie lippe, ons is nie seker nie, maar ons dink sy't dit by haar tannie Carla gekry.

8. Sy is verskriklik soet. Ons het geen idee waar dit vandaan kom nie...

Hierdie gaan 'n klein bietjie seermaak

Babies are such a nice way to start people. - Don Herrold -

Op 31 Oktober 2008 was my lang gewag eindelik verby; ons dogtertjie was oppad. Vroëer daardie week het ons dokter begin twyfel of Lisa ooit gaan sak en as sy wel sou of ek groot genoeg sou wees om haar te kon uitstoot. Gelukkig het ons nooit uitgevind nie, want ek het besluit tot hier toe en nie verder nie. (Ek het nog nie rekmerke gehad nie en 'n mens se vel kan net soveel spanning hanteer. En my klein poplap was reeds 3.8kg en my rug was amptelik besig om in te gee.)

Vroeg die oggend het ek al 'n bleek gelaatskleurtjie gehad. Kyk, ek is nie van nature 'n bang mens nie - ek het al van 'n brug afgespring en van The Heads af ge-abseil, maar ek het 'n effense naaldefobie. My ma sal kan getuig van die vele kere wat sy my in 'n spreekkamer moes rondjaag omdat ek weggehardloop het vir 'n inspuiting. Maar die winter se griepinspuiting en 'n naald in jou ruggraat is nie regtig dieselfde ding nie. Dus toe vooroor gebuk luister hoe die narkotiseer vir my sê hierdie gaan 'n klein bietjie seermaak, wat ek amper net daar op die operasietafel gepiepie het van banggeit. Die seer was darem nie so groot soos ek gedink het nie (geen naaldepyn is ooit so groot soos ek antisipeer nie, ek dink dis die hele punt van 'n fobie...) en skaars 10 minute later hoor ek die eerste perfekte gil van die mooiste meisiekind wat ek nog ooit my oë op gelê het.

'As jou baba eers daar is, vergeet jy van al die pyn en swaarkry' is woorde wat ek oor en oor gehoor het tydens my swangerskap as ek gekla het. 'Vet kans,' het ek gedink, 'ek het my blindederm laat uithaal toe ek 15 was en ek kan nog presies al die pyn onthou. Ek vergeet baie dinge, maar nie pyn nie.' Maar hier waar ek nou lê met my perfekte meisiekind, met haar pragtige mond en groot, wakker oë kan ek eerlikwaar sê: 'pyn, watter pyn?'

10 Voordele van swangerskap

It sometimes happens, even in the best of families, that a baby is born. This is not necessarily cause for alarm. The important thing is to keep your wits about you and borrow some money. - Elinor Goulding Smith -

Aanvanklik wou ek 'n artikel doen oor die nadele van swangerskap, totdat ek besef het dat dit eerder die vorm van 'n manuskrip sal aanneem. Dus het ek myself maar beperk tot die voordele van swangerskap. Let wel; ek is tans in my laaste 6 weke van swangerskap, so om enige voordele op te spoor is nie 'n maklike taak nie. Hiermee my top (miskien enigste) tien.

1. Jy is deel van die mooiste wonderwerk op aarde.
2. Wortelkoek en roomys met sjokolade sous is aanvaarbare vorms van ontbyt, middag- en aandete.
3. 100% clevage 100% van die tyd.
4. Crocs is 'n modebykomstigheid. Jy kan basies met jou pantoffels gaan inkopies doen en mense sal nie snaaks na jou kyk nie.
5. Goedkoop dronk word is op die horison. Na 9 maande van geen alkohol, keer jou liggaam weer terug na die toleransievlak wat jy laas in die eerste week van jou eerstejaar op universiteit gehad het - 2 Glase rooiwyn en jy giggel soos 'n 10 jarige in 'n seksvoorligtingklas.
6. Jy weet jy is vrugbaar - al die vroue dele is in werkende toestand en jou breë heupe het uiteindelik 'n doel.
7. Jy het 'n permanente verskoning vir 'n voet massering. Om 'n gewillige masseerder te kry is 'n bietjie moeiliker, maar Pappa se kredietkaart by 'n spa behoort dieselfde uitwerking te hê.
8. Jy kan huil enige tyd enige plek en oor enige iets sonder om 'n (goeie) rede te hê. Om byvoorbeeld in trane uit te bars oor die naaste vending machine nie meer kit-kats het nie, is heeltemal aanvaarbaar.
9. Babybrain is 'n fantastiese verskoning - jy hoef niks meer te onthou nie. Ek het al byvoorbeeld my eie naam vergeet, my huisadres en my geboortedatum. Ek het selfs eendag vergeet dat ek swanger is en het myself boeglam geskrik toe ek verby 'n spieël loop.
10. Jou broeke het rekke aan die bokant. Daar is dus geen aanduiding of konstante herhindering dat die omtrek van jou heupe vergroot nie. (En siende dat jy dit nou moes koop vir swangerskap, kan jy dit net sowel na die tyd ook dra.)

Nou as dit motivering is nie, weet ek nie wat sal wees nie. Moet my net nie vra oor die nadele nie, ek belowe jou jy het nie daai tipe tyd nie.

Pandora se doos

Ek het twee skoendose vol nostalgie wat ek by my ma se huis wegsteek met onder andere ou vrybriewe, liefdesgediggies, 'n dagboek en fotos. Op 'n onlangse besoek het my ma my aangemoedig om tog maar van die goed ontslae te raak. Miskien sal dit tog beter wees as daar geen tekens meer van my jeug oorbly nie, reken ek toe, want dan is daar geen bewyse teen my as daar eendag vir my dogter gesê word "jy aard so reg na jou ma" nie. (Die gebed hang egter nog steeds in die lug dat sy liewer maar na haar pa moet aard, maar mens kan seker nie te versigtig wees nie.)

Ek het meestal al vergeet wat ek presies in die dose begrawe het, maar het redelik iets in die lyn van Pandora verwag. Miskien moet daar ook net genoem word dat dit in die era voor sms'e, mxit en email was - ons het nog briewe met die hand geskryf op lyntjie papier. En daar is woorde soos 'vir ewig' en 'met my hele hart' gebruik, nie dat mens op 16 jarige ouderdom seker 'n benul het wat hierdie woorde presies behels nie, maar daar staan dit swart (of blou of borrelgom pienk) op wit. Kompleet met kruisies en hartjies aan die einde. Daar is selfs een of twee skatte met aftershave bespuit (nie dat jy dit nog kan ruik nie, maar ek neem aan dit is wat die bruin vlekke op sommige van die briewe verteenwoordig. Of altans ek hoop so, want die alternatief kan nie te aangenaam wees nie...)

Ek het ook al vergeet hoeveel seerkry ek daar gebêre het. Nie net myne nie, maar ook ander mense s'n as gevolg van my. (Mag ek asseblief van die geleentheid gebruik maak om nederig om verskoning te vra vir my onkunde. Ek is seker dit is lankal vergete, maar dit sal my beter laat slaap vanaand.) Spoortjies van my traanmerke wat van die woorde bietjie gesmudge het is tog 'n bewys dat ek nie heeltemal harteloos was nie.

Maar die ware skatte en gedrogte is die van die briewe wat ek nie kan onthou nie. Ek het al gehoor van mense wat die herhinderinge aan slegte gebeure so onderdruk dat hulle dit glad nie kan onthou nie. Ek neem aan die volgende kan as sulke gevalle geklassifiseer word;

In een brief word daar melding gemaak van my kortstondige en redelik katastrofiese modellooppaan (die aangehegte foto is van die model op 16.) Om sielkundige skade te beperk sal ek nie hierop uitbrei nie, maar kan jy jouself indink watter absolute noodlottige gevolge dit vir my selfbeeld sou inhou indien ek sou besluit het om wel my innerlike Mej. Suid-Afrika na te streef?

Verder is daar so twee briewe (liefdesbriewe nogal) van mense wat ek glad nie kan onthou nie. Ek het tot my vriendin Tersia (wat gewoonlik 'n in-diepte verslag van elke man wat my pad gekruis het, gekry het) gebel en selfs sy kan hulle nie onthou nie. Ek probeer om myself nie te veel hieroor te bekommer nie, want ek is seker hulle is nie een van 'die wat weggekom het nie' maar ek wonder tog wat dit van my sê? Dit laat my egter tog maar weer net so 'n vinnige gebedjie doen dat Lisa tog maar na haar pa sal aard, net vir ingeval.

PS. Net vir die rekord, ek kon dit toe nie oor my hart kry om enige van Pandora se ongediertes te vernietig nie. Net te veel nostalgie om op een dag op te gee.

Gesigte, drome name

My suster Carla het 'n hart so rein soos 'n gebed. Ek dink dit is hoekom mense altyd aangetrokke is tot haar, sy bedoel altyd goed. Sy is ook 'n baie goeie vriendin, en dit is dan ook een van die redes hoekom sy baie vriende het. Sy het ook onder andere meer bekende vriende, maar praat altyd van hulle asof hulle normale mense is. Sy sal byvoorbeeld nie na iemand verwys as Pietie wat in Binnelanders speel nie, maar bloot net na Pietie.

Hierdie mag dalk na 'n noemenswaardig goeie eienskap klink (en dit is,) maar het my al menigte kere in die verleentheid gebring. Ek dink aan een spesifieke gebeurtenis toe Carla nog in Pretoria gewoon het en ek in die Kaap. Sy het my laat weet sy stuur vir my 'n pakkie saam met haar vriend, Ivan, wat ek dan nou net by hom moet gaan oplaai in Melkbosstrand. Maklik genoeg.

Gedurende 'n baie deurmekaar Saterdag middag bel ek toe vir vriend Ivan sodat ons bymekaar kan uitkom. My vriendin Irene is toevallig by my in die motor. By die plek opgedaag kom Ivan na my toe aangestap en iets aan die man lyk vir my bekend. Ek stel myself en Irene voor en begin toe maar small talk maak, soos daar seker van die situasie verwag word.

"Ek ken jou," sê ek ewe, "jy't nie dalk op Stellenbosch geswot nie?" Ek kan voel hoe Irene bloos.

"Nee," sê Ivan heel beskeie, "maar ek kom baie in Durbanville, miskien het ons mekaar al daar raakgeloop."

"Nee," se ek (ek is soos 'n hond wat 'n bus jaag) ek gaan nie baie uit nie (en bleikbaar het ek ook nie 'n sosiale lewe nie) "is jy seker jy het nie dalk baie op Stellenbosch gekuier nie."

"Nee," sê hy weer, "miskien was dit tog maar in Durbanville."

"Ja, miskien." gee ek toe maar in.

Irene sit op hierdie stadium reeds in die motor en ek is seker as sy eerder in die kattebak kon inklim sou sy. Toe Ivan ons innooi vir tee, moes ek hom egter vriendelik van die hand wys, aangesien my vriendin op daardie stadium reeds die motor aangeskakel het. (Sy sal 'n goeie opsie wees om die getaway car te bestuur indien ons ooit daaraan sou dink om 'n bank te beroof.)

Toe ons om die eerste draai ry sê ek weer, eintlik so half vir myself "ek is seker ek ken die ou." Dit is toe dat Irene se damwal breek en sy begin lag tot die trane by haar oë uitloop. Al wat sy na seker 3 minute uitkry is slegs die woorde " dis Koert, van Egoli."

(Die foto bo-aan is van Ivan, oftewel Koert, en my suster. Die isident het al 'n paar jaar terug plaasgevind, maar ek wil net nog steeds sê hats off aan Ivan, jy's meer beskeie as wat mens sou verwag en ek is nie altyd so deur die weer nie. Alhoewel ek nog steeds dink jou dubbel het op Stellenbosch geswot...)

In almal se huis is êrens 'n kraan wat bly drip

UB40 sing my wakker en ek is dadelik skeel beneuk. Die rede is tweeledig; eerstens UB40. Dat enige radiostasie nog UB40 kan speel, gaan my verstand te bowe, as jy dan nou moet reggae luister, (en jy't nie dreadlocks of dagga nie) luister dan maar eerder kwaliteit soos Bob Marley. En tweedens die wakker word; my man het skuins na 03:00 my wakker genies en ek kon nie weer slaap voor 05:00 nie. Dit, saam met die elke 2 ure opstaan om toilet toe te gaan, omdat daar amper 9kg op my blaas druk, beteken dat ek baie min slaap in my reeds moeë lyf het. Ek gooi amper vir UB40 van die bedkassie af en sleep my half aan die slaap lyf stort toe.

Op pad badkamer toe hoor ek 'n drip drip op die splinternuwe plafon en dis toe dat ek dit heeltemal verloor. Ok, nou moet ek eers verduidelik, my dak lek al van die begin van die winter af en ek bly in die Kaap en hier reën dit mos nie 'n bietjie nie. Ons het kwotasies gekry om die dak te laat reg maak, maar ek sou een van my niere moes verkoop om dit te kon bekostig, so intussen het ons net probeer om die skade te beperk deur 'n bietjie waterproofing aan te wend. Eers net plek-plek en toe dit nie werk nie, sommer die hele dak. Nodeloos om te sê as jy meet aan die drip-drip op die plafon, het dit ook nie gewerk nie. Jy wonder seker vanwaar my irritasie, want teen die tyd behoort ek seker nou al vrede te gemaak het met die stukkende dak. Jy sien, ek glo as 'n ding stukkend is, maak jy hom nie reg nie, jy koop 'n nuwe. My man glo mens maak hom reg. Ek het van die begin af gedink hierdie waterproofing idee is soos om 'n pleister op 'n oop wond te plak, maar net omdat ek eet vir twee, beteken bleikbaar nie ek kry twee stemme nie.

My vroeg oggend irritasie eindig toe egter nie by UB40 se gespartel en die water op die dak nie, nee, ek is gelukkig genoeg om twee staffies (wat aan ADD in die ergste graad lei) te hê wat heeltyd onder my voete beland. Neem asseblief in ag dat ek deesdae spog met koeëlronde sewe maande swanger pens en dat ek nie my voete kan raaksien as ek afkyk nie. Met die gevolg dat ek heeltyd oor die honde val, omdat ek hulle nie raaksien nie. Ek besef dat mens die ware karakter van 'n persoon kan aflei deur te kyk hoe hy gekoekte kersliggies en sy mindere hanteer, maar sal dit tel as 'n hormonale, van balans af, slaap ontneemde, sewe maande swanger vrou 'n staffie spoorloos laat verwyn?

Op pad werk toe vererg ek my liggies vir die narre wat dink hulle kan bestuur, maar dit is vir my 'n daaglikse verskynsel en ek steur my nie veel daaraan nie. By die rooi robot langs die kerk se muur sien ek 'n man sit in die reën onder sy swartsak; sy bed langs hom opgerol. En ek dink ja, Hanli, jy kla oor 'n dak wat lek, maar ten minste het jy 'n dak. My dogter gee my 'n skop in my sy so asof sy dit beaam, ten minste behoort een van ons nog die gekoekte kersliggie toets deur te kom.

Meisiekind

Meisiekind
jy hardloop deur my
soos die wilde wind;
jaag vlinders deur my lyf
en hang jou glimlag
aan my hart se punt.

Met elke klop van jou hart
bly my liefde blind
vir ewig aan jou gebind
My hart blom rooi
vir jou my mooiste mooi
meisiekind

Stille rebellie

Ek het 'n drang na rebelsheid. Daai goth-chick met die oorring deur haar neus en 'n tattoo van Elvis op haar linker bo-arm hier binne my, is besig om amok te saai. Ek neem aan dit het iets te doen met die feit dat ek amper 7 maande swanger is, en die besef dat die lewe soos ek dit tot nou toe geken is, amptelik verby is.

Miskien as ek een van daardie vrouens was wat geblom het tydens hulle swangerskap, sou dit dalk makliker gewees het. Jy weet, die Angelina tipe wat met 'n tweeling kan rondloop en nog steeds lyk soos 'n Griekse godin. Nee, ek blom nie. Die enigste glans wat ek afgee is die olie wat my vel uitskei van al die hormone. My neus is permanent toe en ek begin 'n effense swelling om my enkels optel. En om iets te kry om aan te trek vir 'n troue is hoogs onmoontlik want die swanger klere reekse lyk almal of jy op 'n staptoer moet gaan. Asof hulle aanneem omdat jy nie drink nie, sal jy seker nie wil uitgaan nie.

Maar terug by my rebelsheid. Ek is ernstig in die bui vir een laaste wilde aand. Ek wil my stywe jeans en my lae hals toppie aantrek, êrens gaan waar ek op die tafel kan dans en 'n paar shooters kan afgooi. En dan in die vroeë oggend ure wil ek iets onvanpas doen soos skinny dip in Bloubergstrand se ysige see of 'n tattoo van 'n goudvis op my linkerboud kry.

Maar siende dat ek nie my ongebore kind wil skend vir die res van haar lewe nie (en dat ek na 21h00 in die aande omval van moegheid) sal ek maar moet gaan vir die tweede beste - 3 bakke roomys met sjokolade sous, ronddans (in my kamer) in my onderklere op maat van Enrique en 'n lang, warm skuimbad. Ons kan more weer oorslaan na groente en Barok, want kom ons wees eerlik, dit is my kind en dit sal baie meer as barok vat vir haar om heeltemal normaal te wees.

Ou vriende en die land van silwer mis

Magoebaskloof is geleë aan die Noordelike punt van die Drakensberge in die Limpopo provinsie en word gereeld verwys as 'die land van silwer mis.' Dit was dan ook in hierdie prentjiemooi area waar ek my onlangs bevind het saam met 'n paar ou skoolvriende.

Ons - dit is nou my skoolvriendinne en ek - het vir die laaste drie jaar al 'n staande jaarlikse afspraak. Ons reël om oor 'n langnaweek êrens in die land te ontmoet en dan op te vang. Natuurlik gaan ons beter helftes saam, maar hulle slaan gewoonlik op die vlug met die eerste aanduiding van enige iets wat na 'n 'diep' gesprek lyk (en glo my daar is redelik baie.) Gewoonlik vlug hulle na die naaste golfbaan, of soos hierdie jaar, na die naaste viswater.

Vlieghengel is baie gewild in die kloof en een van my vriendinne se mans, Tiaan, is 'n redelike fanatikus. Hy het dan ook die ou takie op homself geneem om van die ander drie manne kranige vlieghengelaars te maak. Nou wat ek (of my man of enige van my ander vriendinne se mans) van vlieghengel af weet is gevaarlik. Ek en my vriendinne is dit egter eens dat dit glad nie sleg gelyk het toe Brad Pitt dit in A River Runs Through It gedoen het nie. Brad het dit egter makliker laat lyk as wat dit werklik is, soos Brad nou maar doen, want na die derde aand het ons manne met geen vis en seer skouers gesit. En soos Tiaan met reg gesê het, as jou skouer seer is, doen jy dit verkeerd.

Maar so vermaaklik soos hulle ook nou kan wees, is hierdie naweek nie vir die manne nie. Min mense bly vriende met die mense saam met wie hulle op skool was. Meeste mense ontmoet hulle lewensvriende eers na skool, wanneer hulle hulself nou gevind het en so aan. Ek is een van daai gelukkige mense wat die grootste gedeelte van my vriende al my lewe lank saam met my dra. Die meeste van hulle het saam met my groot geword, dwarsdeur van my eerste verjaarsdag tot nou. Hulle weet byvoorbeeld wie my eerste soen was, van al my swak haarstyl keuses en my kortstondige dog passievolle rebellie. Dit is dus vir my onmoontlik om 'n jaar te laat verbygaan sonder dat hulle deel was daarvan.

En in hierdie kloof kan jy goed opvang. Die stiltes maak jou rustig en laat jou toe om jou siel oop te gooi. Jy onthou weer van dinge wat jy amper al vergeet het en lag weer uit jou maag. In die koue aande om die kaggel voel jy asof niks meer geheim is nie en jy deel jou diepste seer. En niks maak 'n ou seerplek so heel soos 'n lekker huil saam met mense wat jou hart ken nie. Min plekke is in elk geval so veilig soos die in die harte van jou susters.

Ek ag myself gelukkig om so 'n mooi stukkie aarde te kon deel saam met mense vir wie ek lief is. Nog 'n prentjie van my mooi land en sy mooier mense wat ek kan gaan liaseer onder goeie herhinderinge. Ek kan nie wag vir die volgende keer nie.

Wens

Ek kom uit 'n familie van sterk vrouens, en hulle is oral. Van my ouma, deur haar dogters tot by my en my suster en my niggies. Elkeen maar met 'n wil van haar eie. Die mans in my familie moes maar nog altyd effens ligloop. Dit was dus vir my geen verbasing toe die dokter na een van ons sonars vir my sê dat ek 'n dogtertjie verwag nie. My man, aan die anderkant, kom uit 'n familie van mans. Mans net waar jy kyk en ek dink hy het werklik geglo dat dit hoogs onmoontlik is vir hom om enigsins 'n dogtertjie te maak. Dit was dus ook nie vir my snaaks toe hy, effens bleek, vir my vra "wat maak 'n mens met dogtertjies?" nie. My antwoord was eenvoudig "jy't hulle net lief, die res doen hulle gewoonlik self."

Ons het besluit om haar Lisa te noem en sal haar ook so inlig wanneer sy ons die dag met haar teenwoordigheid kom vereer. Lisa is afkomstig van my ma en haar ouma se familie name Elizabeth en Eliza. In Hebreeus beteken Lisa "Consecrated to God" of direk vertaal God se spesiale een of God se heilige een. Dit is 'n wenner wens vir enige iemand en bo dit wens ek haar ook die volgende.

Wens - vir Lisa

Ek wens vir jou 'n lewe vol mense wat jou in jou oë kan kyk en tot binne jou hart sien.
Ek wens vir jou briewe wat met die hand geskryf word, vol woorde wat in jou binneste speel.
Ek wens dat jy altyd naby jou familie sal wees, want hulle weet waar jy vandaan kom en wie jy is.
Ek wens vir jou 'n land waar jy jou eie taal kan praat en jou voetspore kan neerlê in haar sand.
Ek wens vir jou 'n geloof wat jou altyd weer heel sal maak, maak nie saak hoeveel keer jy breek nie.
Ek wens vir jou musiek wat stories vertel met woorde wat met jou hart praat.
Ek wens vir jou boeke en boeke vol woorde.
Ek wens vir jou ten minste een groot liefde wat jou knieë sal lam maak en jou spoeg sal laat opdroog. Met baie vlinders en bietjie bloos.
Ek wens dat jy altyd sal weet hoe spesiaal jy is, nie omdat jy eerstespan hokkie speel of 'n A vir Wiskunde kry nie, maar omdat jy 'n hart het so groot soos die oseaan en die glimlag van 'n engel.
Ek wens vir jou 'n sagte hart in onskuld toegevou, selfs al maak die lewe jou soms seer.
Ek wens vir jou vriende wat jou geheime sal hou en jou trane sal afdroog.
Ek wens vir jou eindelose drome, gelukkige herhinderinge en baie hoop.
Maar bo dit als wens ek vir jou vir altyd net liefde.

Trek my aan, maar los my by die huis

Ek is een van daai mense wat jy kan aantrek, selfs 'n bietjie make-up aansit, maar nêrens heen kan vat nie. Dit weet die meeste van my vriende al, maar moes my man ongelukkig op die harde manier leer.

Dit was met een van sy werksfunksies dat ek myself maar by die versnapperingstafel gaan staanmaak het - prokureur praatjies maak my altyd honger. My gestel kan net soveel vat van artikel soveel van die wet op blah blah, voordat ek honger en dors raak. Ek peusel toe maar aan alles, van 'n kasie tot 'n koekie totdat ek uit die hoek van my oog 'n bakkie neute bespiegel. Nie jou gewone gebakte grondboontjie en roesyntjies nie, maar 'n donkerkleurige, langwerpige neut. Siende dat ek altyd tyd het om iets nuuts te probeer vat ek sommer vir my 'n handjievol en gooi dit in my mond. Met die dat ek afbyt (in afwagting vir daai neut geur om deur te kom) byt ek op ietsie hard vas. Toe nie neute nie. Tot my skok besef ek wat dit is, dieselfde tyd wat ek besef dat al die mense om die tafel na my staar - olyf pitte. Dit was die bakkie waarin die mense olyfpitte sit nadat hulle dit klaar geëet het. In my mond lê daar dus op daardie oomblik 'n versameling van verskeie mense se uitgespoegte olyfpitte... Ek het besef dat ek dit nie alles met een gebaar kon uitspoeg nie en haal dit toe maar een vir een uit en sit dit terug in die bakkie. My man was woordeloos en van toe af maak hy seker dat op elke partytjie hy vir my die bakkie olyfpitte uitwys voor die tyd. Hy hou dit altyd vir my en vra; "'n olyfpit vir jou?"

Op 'n ander geleentheid nader een van sy kollegas my en vra of ek 'n sekere vrou ken saam met wie ek geswot het. "Ja", sê ek baie seker van myself; "gay as a summer's day." Ek sien toe dat my man en die kollega effens wit raak. "O," sê die "ek trou volgende naweek met haar." Toe nie gay nie. My man het net sy kop geskud en weggeloop.

Dit was ook die laaste keer wat sy werk die gades saamgenooi het. Ook maar 'n bedekte seën, want ek weet nie hoe hy enige vooruitgang in sy beroep sal maak met die bystand van my sirkus toertjies nie.

Op die paal

Om swanger te wees is deesdae 'n modebykomstigheid. Swanger vroue is hoog nuus in Hollywood en tydskrifte betaal duisende rande vir pienkvoet se eerste fotosessie. Ons eie Patricia en Amor het self hulle rondings op al wat 'n voorblad van Suid Afrikaanse tydskrifte gehad. (Dank die vader swangerskap duur net 9 maande, want ek dink nie ek sou nog foto kon oorleef nie.) Kyk, ek verstaan dat 'n mense Brad en Angelina se nasate van nader wil bestudeer, want enige iets wat uit daai kombinasie kan voortspruit kan net lekker wees, maar vir die res, ek weet darem nie.

Sowat 'n jaar en 'n half gelede het ek en my beter helfte self besluit om ouerskap 'n kans te gee. (Dit was laat een Saterdagmiddag en ons het niks anders gehad om te doen nie.) Na my ma se vriendelike waarskuwing oor die vrugbaarheid van die vrouens in ons familie was ek redelik gerus dat dit nie 'n lang wag sou wees nie. Verbeel jou my verbasing toe daar na drie maande en vele stokkie-piepie sessies nog steeds net een strepie is. "Dit vat maar gewoonlik so 6 maande" was almal se wyse raad en ek besluit om tog maar die bietjie geduld in my stoorkamer te probeer gebruik. Nog drie maande en vele swangerskap toetse later en steeds net daai een strepie.

Tot my man se teleurstelling besluit die desperate Hanli om in te gryp met navorsing en soveel raad as wat my klein oortjies kan inneem. Ons probeer alles van op my kop staan (en die wat my ken sal weet 80% van my liggaam oppervlakte sit in my bolyf, so dit is nie 'n gemaklike posisie nie) tot my liggaamstemperatuur neem 06h00 in die oggend (met 'n koorspen wat geluide maak as hy gereed is om gelees te word) en shag op skedule (romanse se ma.)

Nog ses maande later en steeds ontwyk daardie tweede strepie op die swangerskap toets my en ek besluit om mediese hulp in te roep. Polarisistiese ovarium sindroom is die groot woorde wat die dokter by die fertiliteits kliniek in my ore kom lê. Ek ovuleer te ongereeld om presies vas te stel wanneer dit gebeur. Hy skryf vir my klein wit pilletjies voor wat my 'n voorsmakie gee op menoupause met die gloede wat ek kry en een drie maande later verskyn daar 'n tweede strepie, lig maar daar. Ek moet drie keer kyk om seker te maak dit is nie 'n hallusinasie nie. Ek ry dadelik hospitaal toe vir 'n bloedtoets, skuif nie by begin verby nie, samel nie R200 in nie. Dis Positief! sê suster aan die anderkant van die lyn en ek voel of ek haar oopmond kan soen.

Dit was 'n maand en 'n half terug en ek is vandag 8 weke swanger. Ek lyk glad nie soos Angelina (of Amor of Patricia) nie en het ook intussen uitgevind die 'positiewe gloei' waarvan ek so baie gehoor het is eintlik maar net olie wat jou vel afskei as gevolg van al die hormone. Great, my borste is 'n kortkoppie kleiner as Pamela Anderson s'n en ek blink! Ek lyk soos die vetgemaakte koei. Die reuk van rooivleis stuur rillings deur my lyf en ek gaan slaap elke aand 18h00. Maar in daai paar minute voor my lyf homself aan die nag oorgee, verbeel ek my ek kan 'n tweede hartklop voel...

Lewenslesse

Most things break, including hearts. The lessons of life amount not to wisdom, but to scar tissue and callus.
- Wallace Stegner -

Terwyl ek nou onlangs begin het om op die onderwerp van ouderdom te dwaal, het ek gaan sit en dink oor die dinge wat ek in my lewe geleer het. Die dinge wat dalk vir jou kan sin maak of dalk net vir jou help om sin uit my te maak...

Vuur brand.

Alles wat jy van Stellenbosch gehoor het, is waar.

Ouderdom en wysheid is nie noodwendig iets wat hand aan hand loop nie. Die wysste man wat ek geken het was op daardie stadium 23 en die grootste idioot 55. Luiste na mense wat met jou hart praat en woorde gebruik wat jy kan verstaan.

Geld kan nie liefde koop nie. Dit kan wel die idee van liefde vir 'n ruk lank amuseer.

Hê baie lief. Moenie jou hart toemaak op 'n jong ouderdom nie en wag lank voor jy trou. Jy leer so baie van sterkwees en wie jy werklik is tydens (mislukte) verhoudings dat jy 'n groot deel van jouself sal verloor indien jy te vroeg al jouself vir ewig vir iemand gee.

Hou altyd 'n plekkie in jou hart oor vir die liefde wat jy verloor het. Dit sal maak dat jy waardeer wat jy het en wie geword het.

As jy hartseer is huil. Hard en aanhoudend. En doen dit naby iemand wat lief is vir jou, sodat jy die nodige troos kan kry. Alleen huil is vir die voëls.

Moet nooit spyt wees oor jou verlede nie. Al die gebeure in jou lewe slyp jou tot jy die mens is wat jy moet wees. As enige iemand nie kan saamleef met dit wat in jou verlede gebeur het nie, hoort hulle in elk geval nie in jou lewe nie.

'n Luiperd verander nooit van kolle nie en 'n jakkals se streke bly dieselfde. Maak nie saak hoe graag jy dit wil glo nie of hoe hard jy probeer nie. As jy nie saam met die foute kan lewe nie, maak dat jy wegkom. En selfs al verander die jakkals van sy streke, sit jy nog steeds met 'n jakkals...

Moet nooit saam met iemand wees wat jou wil verander nie.

Moet nooit toelaat dat iemand se jaloesie jou gedrag bepaal nie.

Wees lief vir die ou mense in jou lewe, hulle lippe is gewoonlik baie nader aan God se oor.

Eet sous saam met alles.

Moet nooit jou steakmes aflek nie.

Bly weg van dwelms. Die lewe is te mooi en te kort om soveel van jou kosbare self te mors op iets so sinneloos.

Drink altyd goeie rooiwyn.

Geniet dit om jonk te wees.

Maar die grootste les wat ek ooit geleer het, is dat dit wat jou breek, jou nie kan heelmaak nie. As iets jou eers een keer gebreek het, sal dit jou aanhou breek totdat jy dit laat gaan.

In die skadu van 30

Wizdom doesn't automatically come with old age. Nothing does - except wrinkles. It's true, some wines improve with age. But only if the grapes were good in the first place.

- Abigail Van Buren -

Ek het nou onlangs die laaste jaar van my twintigs betree en beweeg nou aan die skadukant van 30. Alhoewel daar baie goeie dinge met ouderdom kom, (soos genoeg geld om te vlieg in plaas van Interkaap te ry) het ek besef dat daar wel 'n paar dinge is wat ek in my jeug-boksie sal moet pak, en onder my bed inskuif. Die volgende is 'n paar van die dinge wat ek defnitief sal moet groet op my 30ste verjaarsdag.

As ek aan saamslaap op 'n enkelbed dink, kry my arm outomaties daai lam naalde en spelde gevoel. Ek is seker daar was iets vreeslik aanlokliks daaran om mekaar se liggaamsdele in spasmas in te lê, maar ek kan nie nou dink wat dit kon wees nie. As ek slaap soek ek my spasie, my linker en regter voet moet so vêr moontlik van mekaar versprei wees en daar moet genoeg kombers wees vir altwee kante. Ek is nou gelukkig mooi groot en hoef nie meer te deel nie.

Bier (en ander alkoholiese) specials. Op universiteit het ek selde 'n bierspecial misgeloop (ek het selde enige special misgeloop.) R10 vir 5 biere mag dalk nou nog vir my soos 'n winskoop lyk, maar het heeltemal sy aantrekkingskrag verloor. Ek voel in elk geval soos 'n warm lugballon na 2 biere en goedkoop wyn gee my kopseer. En ek praat nie van daai kopsere wat jy vinnig regsien met 2 panados en McDonald's masjien-coke nie. Ek onthou daar was altyd 'n special by die naaste bottelstoor op hulle My kinda reeks - van My Kinda Vodka dwarsdeur tot by My kinda Brandy. My kinda se ma is al wat ek kan sê.

Sekere strategiese kledingstukke sal ook moet gaan, byvoorbeeld my orgasm donor T-shirt en daai nommer 32 Soviet jeans wat ek nou al vir 5 jaar op ys hou. Ek het nou al vrede gemaak dat my heupe nooit weer na hulle oorspronklike vorm sal terugkeur nie en dat geen mense ouer as 28 enige kledingstukke met seksuele boodskappe op moet dra nie - dit maak net die kinders deurmekaar. Ski-pants sal ek ook nooit weer in die openbaar kan dra nie, maak nie saak hoeveel denim rompies ek bo-oor aantrek nie. Daar is in elk geval geen manier dat my ouderdom ooit weer enige denim kledingstukke bo die knie sal toelaat nie.

Die dae van McDonald's vir ontbyt het ook die spit gedelf. En ek praat nie van hulle eier McMuffins nie, ek praat van Quaterpounder Deluxe met ekstra mayo en 'n vanilla milkshake. (Net die gedagte daaraan laat my gryp na 'n Rennie.) Hoe ek in elk geval dit gebruik het om die brand in my maag te blus, gaan my verstand te bowe. Deesdae is al wat werk twee slukke Gaviscon en yoghurt en ek kan in elk geval niks eet voor 10h00 nie - geen interne stelsel werk al so vroeg in die oggend nie.

My aande van tot 3uur die oggend kuier en nog die volgende dag gaan werk is seker ook verby. Nie dat ek kla nie, was gelukkig nog altyd baie lief vir my slaap. Maar soos ek die vergaan van my jeug en my liggaam moet deurwerk, kan ek seker vashou aan een ding: my seksuele peak is bleikbaar eers op 40...

Skipskop

Elke keer wanneer die gesprekke oor immigrasie in my vriendekring vlamvat, begin Sonja Heroldt hier agter in my kop sing; "Skipskop, Skipskop, sit jou goedjies op jou kop. More gaan ons weg, vêr van hier weg. Skipskop, Skipskop wanneer hou die dinge op. Swaarkry lê net voor die Blouberge oor..." En die een ding van Sonja is, as daai heuningsoet stemmetjie eers in my kop begin het, moet ek eers al haar treffers deurwerk - van byeboerwa tot die harlekyn met sy wyn. Dit vat dan gewoonlik ook 'n paar glase wyn om haar weer daar uit te kry.

Die hele ons-sit-in-die-donker, ry-jy-of-bly-jy gesprek het my nou al so in vervoering, ek het waarlik gisteraand gedroom ek is oppad Australië toe. Daar sit ek in die vliegtuig kompleet met my black labour T-shirt en my multikleurige gesigverf (vir ingeval jy slegs geel en groen in Aussie kry.) Die man langs my spreek my aan as mate en wys vir my 'n foto van sy skapie in sy beursie. Ek word toe in 'n greep van koue sweet wakker en loop al heeldag met hierdie hol kol rond.

My vriende sal vir jou vertel ek is nie veel van 'n syfer mens nie, so die hele binnewerkinge van die ekonomie los my gewoonlik redelik koud en effens verward. Ek neem egter aan dit vat nie 'n doktorsgraad in Bedryfsekonomie of Politieke Wetenskap om te sien dinge gaan nie heeltemal klopdisselboom nie. Skaars twee jaar terug het almal nuwe huise, groot motors en espresso masjiene en flat screen TV's gekoop. Nou maak die huispaaiemente ons dood, jy kan nie petrol vir jou motor of koffie vir die masjien bekostig nie, en jy het 'n maand laas Egoli gekyk, want die krag is elke aand tussen 17h00 en 22h00 af. (Aan die positiewe kant, egter, het die verhouding met jou beter helfte nuwe vlam gevat siende dit elke aand 'n kerslig en tjoppies braai aand is.) Die volgende president se gunsteling liedjie het bleikbaar iets te make met masjien gewere en my volk voel onwelkom en leierloos (De LaRey is ongelukkig oorlede en Helen Zille sit in die Kaap.)


Die vraag is wanneer is dit tyd om te gaan? Tot wanneer moet ek bly en probeer veg vir wat myne is en wanneer moet ek die streep in die sand trek en gat skoonmaak? Seker nie maklike vrae nie en siende dat ek ook nie vir ewig jonk genoeg gaan wees om vir 'n ander land soos 'n aanwins te lyk nie, moet ek probeer om 'n maatstaf vir myself te stel. Die volgende is die beste waarmee ek (vir nou) kon opkom;


Solank die woorde "Uit die blou van onse hemel" nog deel is van die volkslied en jy die HAT by Exclusive Books kan koop. Tot dan sal ek bly, maar nie 'n dag langer nie...


Nou moet ek egter eers Johannes Kerkorrel se Halala Afrika of Gert Vlok Nel se Beautiful in Beaufort Wes gaan luister vir perspektief, want ek het sopas vir die derde keer Skipskop in my kop begin...

Bloed en water

'n Joodse vriend van my het eenkeer aan my vertel dat jy slegs natuurlik 'n Jood kan wees as jou ma 'n Jood was. Want, het hy gesê, jy kan altyd met sekerheid sê wie jou ma is. Of dit waar is, weet ek nie, maar dit is seker die een ding wat jy met sekerheid kan weet. Asook wie jou broers en susters is aangesien hulle dan ook uit dieselfde ma gekom het. Daar is baie argumente oor die dikte van bloed teen water en meestal stem ek daarmee saam.

Ek en my suster, Carla, verskil 3 jaar en hemelsbreed. Ek vind dit goed dat ons op soveel gebiede verskil, want dit het nog altyd gemaak dat ons nie met mekaar kon kompeteer nie - al wou ons; sy was eenvoudig net te vinnig en gelukkig ek te slim. Ons het ook nooit dieselfde smaak in mans gehad nie (goed dan, daar was een, maar nie genoeg vuurwerke om behoorlik uit te lig nie.) Carla het van haar mans mooi, goed gebou en sportief gehou en ek het 'n kunstenaar-digter gesoek wat my teken terwyl ek slaap en oor naweke fietsry (ok, ek was jonk en naïef.) Daar was dus nooit behoorlike 'catfights' nie. Ons het wel so af en toe baklei oor klere en skoene en daar was die een keer wat sy seker was ek haar vis vermoor het, (wat ek nie het nie) maar verder het ons in redelike harmonie saam grootgeword en is ons vandag min of meer onafskeidbaar.

Die een ding wat ons deel en wat altyd vir groot vermaak in ons huishouding sorg, is ons 'onthou jy' stories. Die stories wat ons deel omdat ons altwee daar was, in dieselfde huis, in dieselfde situasie, met dieselfde disfunksionele familie.

Onthou jy die aand wat Boeta in die nag na ma-hulle se kamer gegaan het omdat hy bang was en toe begin ma vir hom blaf? (Sy het bleikbaar 'n droom oor 'n hond gehad terwyl hy haar probeer wakker maak het.) Ek weet nie wie groter geskrik het van Boeta en Pa nie.

Onthou jy hoe het ons altyd in die stofpad op die plaas jou atletiek geoefen. Aan die begin was ons min of meer gelyk, maar hier na die einde toe moes ek elke jaar 10meter verder voor jou wegspring om vir jou ten minste kompetisie te wees.

Onthou jy nog die groen Ford wat elke tweede Maandag oppad skool toe uitmekaar geval het. Daar was altyd so 'n krap geluid teen die teer, dan het Ma gestop, haar kop onder die kar ingegooi, opgekom en die deur toegeklap en gesê "ja-nee die exhaust sleep alweer op die grond."

Onthou jy nog die keer toe Boeta jou dagboek aan jou eks boyfriend verkoop het vir R10. Jy was briesend en Pa het gereken dis die beste teken van entrepeneurskap wat enige een nog in die familie gewys het.

Daar is min mense in hierdie wêreld wat presies weet waar jy vandaan kom, waardeur jy gegaan het en hoekom jy is soos jy is, soos 'n suster. En wat is nou lekkerder as 'n bymekaarkom van susters, broers, niggies en nefies wat onthou jy stories van die familie begin uitruil. En hopelik sal my suster altyd naby genoeg wees om my te kan herhinder wie ek is as die wêreld my laat vergeet.

Kom lê jou lyfie neer

ek wag nog 'n maand en nog een
vir 'n boodskap dat jy kom
'n teken dat jy wel daar is
maar steeds bly alles stom

kom lê jou lyfie neer
in die holte van my seer
kom lê jou lyfie neer

ek ken nog nie jou naam nie
jou huis is hol en leeg
maar jou lewe, my begeerte
aan iets wat binne beweeg

kom lê jou lyfie neer
in die holte van my seer
kom lê jou lyfie neer

ek voel alreeds hoe jou vingers
elke hoek van my gesig ontdek
my liefde vir jou vir altyd
in onvoorwaardelikheid toegetrek

kom lê jou lyfie neer
in die holte van my seer
kom lê jou lyfie neer

Want sy wil dans

Dit was toe ek onlangs weer terug in my tuisdorp was, dat daar oudergewoonte so 'n lus in my begin opstoot vir 'n lekker dans. En ek praat nie van die doef-doef danse van vandag se jeug nie, ek praat van langarm, boude uitstoot en hopperig rondskuifel, kompleet met two-step en interessante draaie. Dit moet iets in die water wees, want selfs my suster merk so onder haar verveeldheid op; "Ek's nou lus vir 'n lekker Piet Plessis dans."

Ek het grootgeword in 'n boeregemeenskap in die NoordWes provinsie en daar was gereeld geskoffel. Ek kon ritme hou voor ek kon praat, en die eerste liedjie wat ek uit my kop uit geken het was Racey se Boy oh Boy:

And it was, boy oh boy
One night with you, and it´s
Boy oh boy
What I could do with you
It was too much
Well oh boy the first time we touched

(die wat glad nie weet waarvan ek praat nie, Nicholis Louw het 'n weergawe daarvan op sy vorige cd...)

Elke tweede Vrydag aand het die Hoërskool 'n sokkie gehad en daar was ten minste so een keer 'n maand een of ander dans op Vryburg self of 'n nabyliggende dorp soos Stella of Piet Plessis. Enige gebeurtenis het gewoonlik 'n dans regverdig - vanaf perde uithouritte tot die verandering van die seisoen. Die een met 'n lisensie het dan sy pa se motor geleen en ons het almal afgesak, gemaklike skoene en gereed vir aksie.

Vandat ek in die Kaap woon, word daar nie meer geskoffel nie, (oftewel nie in Kaapstad self nie, ek het wel al bietjie geskud by Flamingo's in Langebaan, maar dis 'n storie op sy eie.) Daar is wel plekke soos Danskraal, maar om een of ander rede as ek deur daai tonnel ry terug in die Kaap, verruil ek weer my brandewyn en coke vir rooiwyn en steek ek my plattelandse maniere weg vir die samelewing, noem dit maar my oorlewingspakkie.

So met die lus saam begin ek toe nou rondkyk vir danse, maar in Desember is die brandewyn- en vleisfeeste maar skaars. Dit was egter toe ek op 'n plakaat by die Spar se kennisgewing bord sien dat Gin en Tonic in die Jannie Louw saal speel vir nuwejaar en dat "hardehout en coke" halfprys gaan wees, dat ek maar tog besluit om dit te laat oorstaan. Miskien het ek intussen tog 'n bietjie verkaap...

'n Nuwe Begin

Much as we may wish to make a new beginning, some part of us resist doing so as though we were making the first step towards disaster. - William Bridges -

'n Nuwe jaar bring gewoonlik saam met hom die belofte of hoop van 'n nuwe begin. Daai oefenplan wat jy gaan afstof, of daardie dansklas wat jy gaan vat of die nuwe taal wat jy gaan aanleer. Die pessimis in my kan egter nie help om ook die einde van 'n ou begin raak te sien nie - daai oefenplan waarby jy nooit uitgekom het nie ensovoorts ensovoorts.

Oor die algemeen is ek maar huiwerig vir enige nuwe begin. Die begin van 'n nuwe jaar is ongelukkig een van daai dinge wat 'n mens nie vanaf kan wegkom nie. En daardie mislukkings gevoel wat ek op die 31ste Desember beleef, het ek al telke male suksesvol gestil. Dit lei gewoonlik tot 'n redelike kopseer en 'n gal aanval op die 1ste Januarie, maar niks wat Gaviscon en Panados nie kan beter maak nie.

Die volgende 'nuwe beginne' vermy ek egter (sovêr moontlik,) soos die dood;

Nuwe verhoudings. Ja, ek weet ek is getroud, maar in my prulle jeug was die begin van 'n nuwe verhouding vir my soos tandetrek. Jou selfrespek wat by die sekonde afneem terwyl jy wag vir 'n telefoon oproep. Daai 'beste voetjie voor' persoonlikheid wat jy moet gaan opsoek. Die nuwe familie wat jy moet ontmoet en die glimlag wat jy moet dra selfs al is die oupa bietjie vatterig. En dan as die maanskyn en rose fase (wat in my geval gewoonlik so 2 weke gehou het) verby is, kruip al die klein jakkalsies uit hulle gate; daai wit huisies in die hoekies van sy mond terwyl hy eet; die voutjies wat sy vel in sy nek maak; sy hare wat die stortprop (en jou skeurmes) verstop en die FHM wat altyd bo die Fair Lady langs die toilet lê. Nee wat, gee my eerder die gemak van bekende irritasies as die aanpassing van nuwes.

Nuwe vriendskappe. Die probleem met nuwe vriendskappe is dat dit gewoonlik gepaard gaan met die een ding in my lewe wat ek die meeste haat - small talk. 'Wie is jy, wat doen jy en waar kom jy vandaan' gesprekke, maak my net lighoofdig. Ek dink dit is hoekom ek so baie vriende van my jeug oorgehou het - hulle weet waar ek vandaan kom, wat ek gedoen het vir aandag en wat ek kwyt raak as ek gedrink is en hulle het my nog nie gelos nie. En niks is meer aangenaam as 'n vreemdeling se 'ek-dink-nie-ons-is-al-op-hierdie-vlak' gesig as ek daai geraamtetjies begin afstof nie. Ek het wel 'n paar nuwe vriende gemaak die laaste twee jaar, meestal oor 'n bottel rooiwyn en tydens gesprekke oor interessante dinge, soos wanneer raak baie skoene te veel skoene... Al my vriende kan ek egter met trots aankondig is van daai tipe wat sal bly, wat my behoefte aan meer vriende gelukkig minder maak. Ek meen, ek het net soveel insiggewende raad wat ek kan uitdeel...

Nuwe Motor. 'n Motor se aantrekkingskrag vir pale, opspring klippies en uitsteek drade is direk eweredig aan sy ouderdom; hoe jonger hy is hoe groter is die kans. Die laaste (en moet ek dalk sê, enigste) keer wat ek 'n nuwe motor gekoop het, het dit my presies 2 weke, 3ure en 20 sekondes geneem om hom teen 'n paal vas te parkeer. 'n skamele week nadat die paneelkloppers die skade herstel het, het ek ons elektroniese hek teen die deur toegemaak wat 'n klein, dog sigbare duik gelaat het. Ek gee toe dat my loskop persoonlikheid en bestuursvernuf defnitief tot die aangeleenthede bygedra het, maar die feit dat dit 'n nuwe motor is, maak die pyn net bietjie erger. Die volgende keer wat ek besluit om 'n nuwe ryding aan te skaf, bestel ek hom met 'n duik in. Dit sal my die antisipasie spaar.

Nuwe skoonmaakmiddels. Kyk, ek is nou eenmaal 'n Handy Andy en Sunlight Liquid girl. As daar een ding is wat ek nou al geleer het, is dat niks wynringe van 'n kombuiskas afhaal soos Handy Andy nie, die res los vir jou so 'n ligte pers-groen ring. Net Sunlight Liquid kan potjiekos vet uit 'n swartpot was. Die res los vir jou so 'n lekker lagie om mee te werk vir die volgende pot. Dus is daar altyd so 'n smakie van jou vorige pot wat deurskemer in jou huidige.


Ek hoop jou nuwe jaar is vol ou, bekende genot en dat al die nuwe dinge wat jy aanpak pynloos en vrugtevol sal wees.